Honda Civic

Dit mag dan de elfde generatie van de Civic zijn, het is slechts de tweede generatie die de vorm heeft van een "fastback". Voorheen was de Civic een compacte auto met een platte achterkant ("hatchback"), maar inmiddels is het een middelgrote auto met een langgerekte daklijn.

Met zijn lengte van 4 meter 55 wordt de Civic in Amerika als "compact" gezien. Hier in Europa is het inmiddels een middenklasser. Echter, het is wel een slim tussenmaatje voor wie de moderne zakenauto te groot vindt en zich niet prettig voelt in een hatchback.

Ruimte

Dat de Civic geen compacte auto meer is, is ook te merken aan de binnenruimte. De hoofd- en beenruimte voorin is prima en zelfs met lange volwassenen voorin hebben volwassenen achterin nog enige beenruimte over. De achterklep scharniert inclusief achterruit en biedt toegang tot een forse bagageruimte. Alleen het dashboardkastje is klein: dat biedt net voldoende ruimte voor het instructieboekje en enkele paperassen.

In de opzet van het dashboard gaat Honda niet mee in de trend van minimaliseren. De meeste functies hebben een eigen knop. Honda gaat ook niet mee in de trend van het verhullen van luchtroosters. Het gaat er zelfs recht tegenin door het luchtrooster als decoratief element te gebruiken, en wat Autozine betreft is het in die opzet geslaagd.

Het centrale beeldscherm wordt voornamelijk gebruikt door het op Android (versie 8) gebaseerde audio-, communicatie- en navigatiesysteem. Dit werkt in de praktijk naar behoren en biedt ook ondersteuning voor Apple CarPlay voor hen die liever de eigen smartphone gebruiken als brein van de auto. Het merkloze audiosysteem heeft een bescheiden, weinig uitgesproken en daarom ook foutloze klank.

Van moderne fratsen zoals een head-up display, augmented reality, ingebouwde software voor autodelen of mobiele apps moet Honda niets hebben. De Civic is overduidelijk bedoeld als auto die met de tijd mee gaat, maar op geen enkele manier voorop wil lopen.

Veiligheid

Ook op het gebied van actieve veiligheid en semi-zelfrijdende functies biedt de Civic slechts het hoogstnodige. Het is duidelijk dat de fabrikant zich zo min mogelijk wil bemoeien met de chauffeur. De functies die aanwezig zijn, doen hun werk namelijk op de achtergrond en laten zich alleen gelden wanneer dat echt noodzakelijk is.

Tegelijkertijd is merkbaar dat Honda eenvoudige sensoren en technieken gebruikt. De elektronica heeft geen enkel verkeersinzicht en daarom gaat de stuurhulp houterig door de bocht en geeft de adaptieve cruise-control schoksgewijs gas. Sensoren die helpen de afstand tot andere voertuigen in te schatten nemen vaak zulke ruime marges, dat ze nauwelijks bruikbaar zijn in druk verkeer.

Hybride

Met de Civic richt Honda zich op de wereldmarkt en daarom kiest het merk niet voor volledig elektrische aandrijving. In West-Europa is de infrastructuur daar klaar voor, maar elders nog niet. Daarom viel de keuze op hybride-aandrijving. Onder de motorkap zijn een vertrouwde 2.0 liter benzinemotor en een elektromotor te vinden.

Alhoewel het hier veel meer dan een "mild hybrid" betreft, zorgt de elektromotor zelden alleen voor de aandrijving. De benzinemotor is vrijwel altijd actief en wordt in meer of mindere mate geassisteerd door de elektromotor. Tijdens remmen en uitrollen wordt energie teruggewonnen, waarmee deze elektromotor "gratis" wordt aangedreven. Met hendels achter het stuurwiel kan tijdelijk worden gekozen om extra energie terug te winnen bij het uitrollen, waardoor de auto meer inhoudt bij het loslaten van het gaspedaal.

Honda kiest ervoor de Civic zo veel mogelijk het vertrouwde karakter van een auto met benzinemotor te geven. De elektromotor zorgt voor meer souplesse bij wisselende snelheden en voor meer levendigheid bij een sportieve rijstijl. Vooral in de sportstand is het verschil tussen zomaar een auto en deze hybride daarom duidelijk: indien gewenst is de Civic levendig, gretig en snel.

Na een week rijden kwam het gemiddelde verbruik uit op 5.3 liter per 100 km. Gezien het formaat en de prestaties van de auto is dat een keurige waarde.

Weggedrag

De Civic is gericht op een zo breed mogelijk publiek. Daarom zou een goedmoedig en weinig uitgesproken weggedrag de meest voor de hand liggende keuze zijn. Echter, juist hier heeft Honda een uitgesproken keuze durven maken. Honda maakt gebruik van de lage bouw (het is geen SUV!) en lange wielbasis om tot een stabiele en rustige wegligging te komen. Daarbij is de Civic dankzij de hybride aandrijflijn veel lichter dan een volledig elektrische auto.

Daarnaast is gekozen voor banden (Michelin Pilot Sport, maat 235/40ZR18) die weliswaar veel geluid produceren, maar ook uitstekende grip bieden. Deze banden en de fijnregeling van de stuurbekrachtiging zorgen voor een lichte en tegelijkertijd zeer nauwkeurige besturing. Samen zorgen deze zaken voor een uiterst vertrouwenwekkend gevoel. Wanneer sportiever wordt gereden, wordt dat vertrouwen niet beschaamd. Het weggedrag is uitstekend en wanneer de bestuurder daar om vraagt geeft de Civic het nodige rijplezier.

Conclusie

Japanners zijn risicomijdend, geobsedeerd door veiligheid en hechten sterk aan traditie. Dat resulteert bij Honda in een middenklasser met doordachte ergonomie, techniek die zo veel mogelijk op de achtergrond blijft en een uitmuntend onderstel. De hybride aandrijflijn is zuinig en stil in de eco- en comfort­modus, maar juist vlot en levendig in de sportstand. Het verbruik is aangenaam laag voor een auto van deze omvang.

De nieuwe Honda Civic is daarom een uitstekende middenklasser met hybride-aandrijving. Echter: hybride-techniek is inmiddels ruimschoots ingehaald door volledig elektrische aandrijving. Elektrische auto's kosten inmiddels hetzelfde, maar zijn nog comfortabeler, sneller en voordeliger in gebruik. Voor West-Europa komt deze Civic daarom jaren te laat.

In andere delen van de wereld ontwikkelt de infrastructuur zich echter minder snel en daar gaat de Civic juist keurig met de tijd mee. Sterker nog: de elfde generatie van de Civic is een perfecte interpretatie van het concept van alle voorgaande versies en daarmee absoluut tijdloos.